Eðli bænarinnar

Það er algengur misskilningur meðal kristinna um bænina. Sérstaklega tilgang hennar og mátt. Sumir nálgast bænina eins og innkaupalista þar sem Guð er beðinn um að gera alls konar hluti eins og Hann sé sendisveinn eða verkamaður viðkomandi einstaklings. Sumir telja að bænin komi í staðinn fyrir verk, að biðja fyrir einhverjum en ekki t.d. fara í persónu í heimsókn til hans og raunverulega hjálpa.  Þetta kemur mismikið fram en þetta dæmi í Pennsylvaníu er í rauninni sami misskilningur nema kemur fram á mjög öfgafullan og hættulegan hátt.

Guð gaf Ísrael mjög ýtarlegar heilsuleiðbeiningar, hve mikil móðgun er það við Guð að viljandi fara ekki eftir þessum leiðbeiningum og síðan biðja Guð um að lækna sig þegar afleiðingarnar brotanna koma í ljós?  Fyrir aðdáendur House þá fjallaði fyrsti þáttur um konu sem hafði borðað svínakjöt sem leiddi til sýkingar þar sem ormur var kominn í heila hennar.  Hvernig getur einhver beðið Guð um að lækna sig þegar viðkomandi hefur hent leiðbeiningum Guðs í ruslið sem segja að við eigum ekki að borða svínakjöt?

Þessi hjón eru eins og maður sem biður Guð um að útvega sér mat en vill síðan ekki vinna til að öðlast peninga svo hann geti keypt mat.  Virkilega sorglegt og vonandi lærir einhver af þessari dýru lexíu.

Svo hvert er eðli bænarinnar?  Mitt svar er að minnsta kosti að það er okkar leið til að eiga samskipti við Guð. Sami tilgangur og þú talar við vini þína og fjölskyldu.  Máttur bænarinnar eru aðalega sá að umbreyta sjálfum þér öðrum til alvöru blessunar þannig að þú hafir kraft til að umbreyta góðum löngunum yfir í raunveruleg góð verk.  Þetta er ekki að segja að bæn til Guðs um kraftaverk geti ekki gerst, ógrynni af slíkum sögum er til en það er ekki tilgangur bænarinnar.

Hérna eru nokkrar tilvitnanir frá Ellen White um bænina:

Advent Review and Sabbath Herald, Feb. 30, 1900
PRAYER to the Great Physician for the healing of the soul brings the blessing of God. PRAYER unites us one to another and to God. PRAYER brings Jesus to our side, and gives new strength and fresh grace to the fainting, perplexed soul. By PRAYER the sick have been encouraged to believe that God will look with compassion upon them. A ray of light penetrates to the hopeless soul, and becomes a savor of life unto life. PRAYER has "subdued kingdoms, wrought righteousness, obtained promises, stopped the mouths of lions, quenched the violence of fire,"--we shall know what this means when we hear the reports of the martyrs who died for their faith,--"turned to flight the armies of the aliens."

The Spirit of Prophecy, v. 4, p. 348
Again, worldly wisdom teaches that PRAYER is not essential. Men of science claim that there can be no real answer to PRAYER; that this would be a violation of law, a miracle, and that miracles have no existence. The universe, say they, is governed by fixed laws, and God himself does nothing contrary to these laws. Thus they represent God as bound by his own laws; as if the operation of divine laws could exclude divine freedom. Such teaching is opposed to the testimony of the Scriptures. Were not miracles wrought by Christ and his apostles? The same compassionate Saviour lives to-day, and he is as willing to listen to the PRAYER of faith as when he walked visibly among men. The natural co-operates with the supernatural. It is a part of God's plan to grant us, in answer to the PRAYER of faith, that which he would not bestow, did we not thus ask.

Patriarchs and Prophets, p. 353
As the priests morning and evening entered the holy place at the time of incense, the daily sacrifice was ready to be offered upon the altar in the court without. This was a time of intense interest to the worshipers who assembled at the tabernacle. Before entering into the presence of God through the ministration of the priest, they were to engage in earnest searching of heart and confession of sin. They united in silent prayer, with their faces toward the holy place. Thus their petitions ascended with the cloud of incense, while faith laid hold upon the merits of the promised Saviour prefigured by the atoning sacrifice. The hours appointed for the morning and the evening sacrifice were regarded as sacred, and they came to be observed as the set time for worship throughout the Jewish nation. And when in later times the Jews were scattered as captives in distant lands, they still at the appointed hour turned their faces toward Jerusalem and offered up their petitions to the God of Israel. In this custom Christians have an example for morning and evening prayer. While God condemns a mere round of ceremonies, without the spirit of worship, He looks with great pleasure upon those who love Him, bowing morning and evening to seek pardon for sins committed . .

 

Sonurinn ekki til læknis og lést