Vandamálið með þjáningar

Einu sinni gerði ég grein sem fjallar við vandamálið við illskuna, sjá: Ættfeður og spámenn - Hvers vegna var syndin leyfð?  Þarna er hægt að lesa kafla úr bókinni Ættfeður og spámenn sem svarar þeirri spurningu mjög vel.

Það er samt önnur hlið sem hún svarar ekki en það er tilfinningalega hliðin á vandamálinu við illskuna eða þjáningum þessa lífs.

Hvernig glímir maður við það að einhver sem maður elskar hafnar Guði. Hvernig glímir maður við þá tilhugsun að einhver sem maður elskar mun líklegast ekki öðlast eilíft líf? Þetta getur verið eiginkona, sonur eða dóttir. Svo hvert er svarið?  Ég veit það ekki.

Hvernig glímir maður við það að einhver sem þú elskar, elskar þig ekki á móti?  Að horfa upp á framtíðina án þess sem maður óskar heitast að fá að vera með. Þetta er án efa eitthvað sem mjög margir hafa upplifað. Hjón skilja, einhver sem er ástfanginn fær höfnun eða að viðkomandi deyr. Framtíðin getur virkað virkilega þung og erfið þegar þú ert í þeim sporum. Svo hvaða svar gefur trúin í þeim sporum?  Það er eins og eitthvað nísti innra með mér þegar neyðist til að viðurkenna að ég bara veit það ekki.

Menn geta týnt til einhver vitsmunaleg rök til að glíma við þessar aðstæður en vitsmunaleg rök eru máttvana gagnvart svona sterkum tilfinningum.

Hvað með hinn nýja himinn og nýju jörð?  Það er ekki hægt að neita því að loforð Guðs eru falleg en það getur verið þannig að manns draumar eru byggðir á þessari jörð og maður veit ekki hvernig hin nýja jörð verður. Manni getur liðið þannig að sú jörð hafi lítið að bjóða vegna þess að manns draumar eru á þessari jörð.

Ég hef upplifað að líða eins og heimurinn hrundi og sjá bara svartnætti framundan. Stundum þegar slíkt gerist þá er það ekki rökrétt og bara heimskulegt að líða þannig en tilfinningar virðast ekki hafa ekkert álit á vitsmunum. Það var hreinlega sárt að upplifa að trúin var máttvana gagnvart þessu.

Svo er eitthvað svar við öllu þessu?  Það hafa örugglega einhverjir eitthvað mjög gáfulegt að segja og svakalega efast ég um að ég sé í þeirra hópi. Samt eitt sem situr eftir sem ég tel að maður getur hugsað um og reynt að finna einhverja von út úr því og það er að Guði þykir vænt um þig. Honum vill að þér líði vel, vill að ástvinir þínir öðlist eilíft líf, vill að þú sért ekki einn í þessu lífi og finnir ástina og komir að lokum heim til Hans þar sem sorg og þjáning er ekki lengur til. Guð er með þér í liði þó Hann lagi ekki allt og láti allar okkar drauma rætast. Það besta sem maður getur gert er að láta af allri synd og leita Guðs og biðja Hann um hjálp. Getur virkað eins og það sem maður vill síst en það er ekki til öflugri bandamaður og það er enginn sem vill jafn mikið hjálpa þér og Guð.

Alltaf þegar ég hef verið með lexíur eða ræður þá hefur mig langað til að útskýra hve veiklulegur ég upplifi mig. Hve hræddur ég er að falla og koma óorði á málstað Guðs. Ég sé svo sem enga lausn á því nema að vona að þegar freistingar og erfiðleikar verða á vegi manns að þá vonar maður að andi Guðs muni leiðbeina manni og náð Guðs koma manni í gegnum þetta.