Ættfeður og spámenn - Hvers vegna var syndin leyfð?

Ættfeður og spámenn er bók eftir Ellen White, hérna má sjá meira um hana: Patriarchs and Prophets

Þessi bók fer yfir fyrstu kaflana í Biblíunni og varpar ljósi á margt sem við eigum erfitt með að skilja í Gamla Testamentinu.  Eftir að hafa lesið þessi bók sjálfur þá er ég mjög þakklátur fyrir boðskap Ellen White. Útskýrir svo margt sem ég glímdi við þegar kom að Biblíunni.

Hérna má lesa bókina í heild sinni á ensku, sjá: http://www.whiteestate.org/books/pp/pp.asp

Hérna er fyrsti kaflinn.

1. kafli – Hvers vegna var syndin leyfð?

     „Guð er kærleikur.“ 1Jh 4.16. Eðli hans, lögmál hans, er kærleikur. Svo hefur ávallt verið, svo mun ávallt verða. „[Hinn] hái og háleiti, hann sem ríkir eilíflega.“ Jes 57.15. „Hjá honum er engin umbreyting né skuggar, sem koma og fara.“ Jk 1.17.  Sérhver opinberun um sköpunarmátt er tjáning um óendanlegan kærleik. Óskorað vald Guðs felur í sé fyllingu blessunar handa öllum sköpuðum verum. Sálmaskáldið segir:

„Þú hefur máttugan armlegg,hönd þín er sterk, hátt upp hafin hægri hönd þín.
Réttlæti og réttvísi er grundvöllur hásætis þíns,miskunn og trúfesti ganga frammi fyrir þér.
Sæll er sá lýður, sem þekkir fagnaðarópið,sem gengur í ljósi auglitis þíns, Drottinn.
Þeir gleðjast yfir nafni þínu alla daga og fagna réttlæti þínu,
því að þú ert þeirra máttug prýði...
sakir velþóknunar þinnar munt þú hefja horn vort, Drottni heyrir skjöldur vor,og konungur vor Hinum heilaga í Ísrael.“
Sl 89.14-19.                                      

     Sagan um deiluna miklu milli góðs og ills, frá þeim tíma þegar hún hófst á himnum fram til endanlegs ósigurs uppreisnar og algjörrar eyðingar syndarinnar, er einnig vitnisburður um óbreytanlegan kærleik Guðs.

                                                                            34

     Drottnari alheimsins stóð ekki einn að velgjörðarverki sínu. Hann hafði samstarfsaðila sem mat tilgang hans og tók þátt í gleði hans yfir því að veita hamingju þeim sem skapaðir voru. „Í upphafi var Orðið, og Orðið var hjá Guði, og Orðið var Guð. Hann var í upphafi hjá Guði.“ Jh 1.1-2. Kristur, Orðið, eingetinn sonur Guðs, var einn með hinum eilífa föður – einn að eðli, tilgangi – hin eina vera sem gat tekið þátt í öllu ráðslagi og markmiðum Guðs. „Nafn hans skal kallað Undraráðgjafi, Guðhetja, Eilífðarfaðir, Friðarhöfðingi.“ Jes 9.6. ,,[Ætterni] hans [skal] vera frá umliðinni öld, frá fortíðar dögum.“ Mík 5.1.

     Faðirinn skapaði með syni sínum allar himneskar verur. „[Allt var] skapað í honum ... hásæti og herradómar, tignir og völd. Allt er skapað fyrir hann og til hans.“ Kól 1.16. Englar eru ráðsmenn Guðs, ljómandi af þeirri birtu sem ávallt stafar frá honum, og fara á hraðfleygum vængjum til að framkvæma vilja hans. En sonurinn, hinn smurði Guðs, „ímynd veru hans,“ „ljómi dýrðar hans.“ „ber allt með orði máttar síns,“ ríkir yfir þeim öllum. Heb 1.3. „Hásæti dýrðarinnar, hátt upp hafið frá upphafi,“ var helgidómur hans (Jer 17.12), „sproti réttvísinnar,“ sproti ríkis hans. Heb 1.8. „Heiður og vegsemd eru fyrir augliti hans, máttur og prýði í helgidómi hans.“ Sl 96.6. [Miskunn] og trúfesti ganga frammi fyrir [honum].“ Sl 89.15.

     Lögmál kærleikans, sem er grundvöllur ríkis Guðs, hamingja allra viti borinna vera er háð fullkomnu samræmi við hinar miklu grundvallarreglur ráðvendninnar. Guð æskir af öllum sköpuðum verum sínum þjónustu í kærleik – þjónustu sem sprettur af viðurkenningu á eðli hans. Hann gleðst ekki yfir þvingaðri hlýðni; og hann veitir öllum frjálsan vilja svo að þeir megi veita honum þjónustu af fúsum og frjálsum vilja.

                                                                            35

     Á meðan allar skapaðar verur viðurkenndu hollustu við kærleikann ríkti fullkomin sátt og samlyndi í ríki Guðs. Það var gleði hinna himnesku herskara að gera vilja skapara síns. Þeir glöddust við að endurvarpa dýrð hans og kunngjöra lofgjörð hans. Kærleikur til Guðs skipaði æðsta sess og kærleikur hvers til annars var hrekklaus og óeigingjarn. Engin misklíð varpaði skugga á himneska sælu. En hér varð breyting á. Til var sá sem misnotaði það frelsi sem Guð hafði gefið hinum sköpuðu verum. Syndin er runnin undan rifjum þess sem næstur Kristi hafði notið mests heiðurs af hendi Guðs og var æðstur að völdum og dýrð meðal íbúa himnaríkis. Lúsífer, „sonur morgunsins,“ var æðstur verndarkerúbanna, heilagur og óspilltur. Hann var í návist hins mikla skapara og  ævarandi dýrðargeislar, sem umluktu Guð, féllu á hann. „Svo segir Drottinn Guð: Þú varst ímynd innsiglishrings, fullur af speki og fullkominn að fegurð! Þú varst í Eden aldingarði Guðs; þú varst þakinn alls konar dýrum steinum. Ég hafði skipað þig verndarkerúb, þú varst á hinu heilaga goðafjalli, þú gekkst innan um glóandi steina. Þú varst óaðfinnanlegur í breytni þinni frá þeim degi, er þú varst skapaður, þar til er yfirsjón fannst hjá þér.“ Esk 28.12-15.

     Smám saman tók Lúsífer að láta eftir löngun sinni um sjálfsupphafningu. Í Biblíunni segir: „Hjarta þitt varð hrokafullt af fegurð þinni, þú gjörðir speki þína að engu vegna viðhafnarljóma þíns.“ Esk 18.17. „[Þú] sagðir í hjarta þínu: Ég vil stíga upp til himins! Ofar stjörnum Guðs ... gjörast líkur Hinum hæsta!“ Jes 14.13, 14. Þótt öll dýrð þessa mikla engils kæmi frá Guði fór hann að líta svo á að hún tilheyrði honum sjálfum. Hann var ekki ánægður með stöðu sína, þótt hann væri heiðraður umfram hina himnesku herskara, heldur leitaðist hann við að afla sér virðingar sem skaparanum einum bar. Í stað þess að gera Guð æðstan í ást og hollustu allra skapaðra vera leitaðist hann við að tryggja sér sjálfum þjónustu og hollustu þeirra. Og vegna þess að þessi prins englanna þráði að afla sér þeirrar dýrðar, sem hinn almáttugi faðir hafði veitt syni sínum, sóttist hann eftir völdum sem voru aðeins forréttindi Krists.

     Nú ríkti ekki lengur sátt og samlyndi á himnum. Sú tilhneiging Lúsífers að þjóna sjálfum sér í stað  þess að þjóna skapara sínum olli ótta hjá þeim sem töldu að Guði einum bæri mestur heiður. 

                                                                            36

Í hásölum himnanna sárbændu englarnir Lúsífer. Sonur Guðs vakti athygli hans á mikilleik, gæsku og réttlæti skaparans, og heilögu og óbreytanlegu eðli lögmála hans,  að sjálfur Guð hefði sett lög himnaríkis og ef Lúsífer viki frá þeim væri hann að vanvirða skapara sinn og stefna sjálfum sér í glötun. En þessi viðvörun, gefin með óendanlegum kærleika og miskunn, vakti aðeins upp mótþróa. Lúsífer lét afbrýðisemi sína í garð Krists vera ráðandi og varð enn ákveðnari en áður.

     Það varð nú markmið þessa prins  englanna að efast um yfirburði sonar Guðs og draga þannig í efa visku og kærleik skaparans. Hann ætlaði sér að beita snilligáfu sinni, sem gekk næst snilligáfu Krists meðal hinna himnesku herskara, til þess að ná þessu markmiði. En skaparinn, sem vildi að allar skapaðar verur hans hefðu frjálsan vilja, skildi enga þeirra eftir varnarlausa fyrir þeim yfirþyrmandi útúrsnúningum sem uppreisnarandinn reyndi að beita sér til réttlætingar. Áður en hin mikla barátta hæfist skyldu allir fá skýra birtingarmynd um vilja skaparans, en viska hans og gæska var uppspretta allrar gleði þeirra.

    Konungur alheimsins kallaði herskara himnanna fyrir sig, svo að hann gæti í návist þeirra sagt frá hinni sönnu stöðu sonar síns og sagt frá því hvaða tengsl hann hefði við allar skapaðar verur. Sonur Guðs samnýtti hásæti föður síns og dýrð hins eilífa, sem lifir óháður öðrum, umlukti þá báða. Umhverfis hásætið söfnuðust heilagir englar, mikill fjöldi þeirra – „tíu þúsundir tíu þúsunda og þúsundir þúsunda“ (Opb 5.11), upphafnir englar, sem ráðsmenn og þegnar, sem glöddust í því ljósi sem skein á þá fyrir nánd Guðdómsins. Fyrir framan saman safnaða íbúa himnanna lýsti konungurinn því yfir að enginn nema Kristur, hinn eingetni sonur Guðs, gæti fyllilega tryggt markmið hans og að honum yrði falið að framkvæma hina mikilvægu fyrirætlanir Guðs. Sonur Guðs hafði framkvæmt vilja Guðs í sköpun allra herskara himnanna og honum, svo og Guði, bar lotning þeirra og hollusta. Kristur átti enn eftir að framkvæma vilja Guðs við sköpun jarðarinnar og íbúa hennar. En í öllu þessu mundi hann ekki leita eftir valdi eða upphefð fyrir sig sjálfan gagnstætt ráðsályktun Guðs, heldur mundi hann upphefja dýrð föðurins og framkvæma markmið hans um velgjörðarverk og kærleik.

     Englarnir viðurkenndu með gleði yfirburði Krists, féllu að fótum honum og auðsýndu honum kærleik og lotningu. Lúsífer hneigði sig einnig ásamt þeim, en í

                                                                            37

hjarta hans urðu sérkennileg og öflug átök. Sannleikur, réttlæti og tryggð háði þar baráttu við öfund og afbrýðisemi. Áhrif heilagra engla virtust um tíma telja honum hughvarf. Þegar lofsöngvar stigu upp í hljómþýðum ómum, sem mögnuðust í þúsundum glaðra radda, virtist sem andi hins illa væri sigraður; ómælanlegur kærleikur gagntók hann allan; hann opnaði sál sína í samhljómi við hina syndlausu tilbiðjendur, í kærleik til föður og sonar. Enn á ný fylltist hann þó stolti yfir sinni eigin dýrð. Löngun hans eftir æðsta valdi kom fram á ný og hann lét undan öfund sinni í garð Krists. Lúsífer viðurkenndi ekki að hin æðstu metorð hans væru sérstök Guðsgjöf, og kölluðu því ekki fram neitt þakklæti til skapara hans. Hann naut sín í birtu sinni og upphefð og leitaðist við að verða jafningi Guðs. Hann naut kærleiks og virðingar herskara himnanna, englar höfðu ánægju af því að framkvæma boð hans, og hann var íklæddur visku og dýrð umfram þá alla. Samt var sonur Guðs í meiri metum en hann, sá sem valdið hafði og máttinn ásamt föðurnum. Hann var í ráðum með föðurnum, en Lúsífer átti ekki hlutdeild í  áætlunum Guðs. „Hvers vegna,“ spurði þessi mikli engill, „ætti Kristur að vera í mestum metum? Hvers vegna er hann heiðraður umfram Lúsífer?“ 

     Og Lúsífer fór úr návist föðurins og tók að dreifa óánægjuanda meðal englanna. Hann vann að þessu með leynd og um tíma tókst honum að leyna raunverulegum tilgangi sínum undir yfirskini lotningar fyrir Guði. Hann hóf að gefa í skyn efasemdir um þau lögmál sem giltu um himneskar verur og lét á sér skilja að þótt lögmál gætu verið nauðsynleg fyrir íbúa heimanna hefðu  englar, sem væru meira upphafnir, ekki þörf fyrir slíkar hömlur, heldur væri þeirra eigin viska þeim nægilegur leiðbeinandi. Þeir væru ekki verur sem gætu vanvirt Guð, því að allar hugsanir þeirra væru heilagar. Því væri þeim ekki mögulegt frekar en Guði að villast af leið. Gefið var í skyn að upphafning sonar Guðs sem jafningja föðurins fæli í sér ranglæti gagnvart Lúsífer þar sem honum bæri einnig, að því er sagt var, lotning og heiður. Ef þessum prinsi englanna tækist að ná sinni réttmætu tignarstöðu mundi það leiða til mikils góðs fyrir alla herskara himnanna, vegna þess að markmið hans væri að tryggja frelsi handa öllum. En nú væri jafnvel tekið fyrir það frelsi, sem þeir hefðu notið fram til þessa, því að þeim hefði verið settur algjör yfirboðari og allir yrðu að lúta valdi hans. Slíkar voru hinar lævíslegu blekkingar sem vélabrögð Lúsífers dreifðu í hinum himneska ranni.

                                                                            38

     Engin breyting hafði orðið á stöðu eða valdi Krists. Öfund Lúsífers, rangtúlkanir hans og kröfur um jafnrétti við Krist gerðu það nauðsynlegt að koma með yfirlýsingu um hina sönnu stöðu sonar Guðs, en hún hafði verið óbreytt frá upphafi. Margir englar létu samt blindast af blekkingum Lúsífers.

     Lúsífer tókst að notfæra sér kærleiktraust og hollustu þeirra heilögu vera, sem voru undir stjórn hans, og honum tókst að sá í huga þeirra sínu eigin vantrausti og óánægju með þeim hætti að þeir gerðu sér ekki grein fyrir því hvað hann ætlaðist fyrir. Lúsífer hafði kynnt fyrirætlanir Guðs í röngu ljósi, rangtúlkað þær og rangfært til þess að ýfa upp mótþróa og óánægju. Með kænskubrögðum tókst honum að fá áheyrendur sína til að tjá tilfinningar sínar, og endurtók síðan yfirlýsingar þeirra, þegar það hentaði tilgangi hans, sem vitni þess að englarnir væru ekki alveg sáttir við stjórn Guðs. Hann þóttist sjálfur sýna Guði fullkomna hollustu, en hvatti til þess að nauðsynlegar breytingar yrðu gerðar á lögum og reglum himnanna til þess að tryggja stöðugleika guðlegrar yfirstjórnar. Með því að espa þannig til andspyrnu við lög Guðs og sá sinni eigin óánægju í huga englanna, sem hann stjórnaði, þóttist hann að því er virtist vera að eyða óánægju og sætta óánægða engla við lög himnanna. Á meðan hann  sáði þannig ágreiningi og uppreisn tókst honum með snilldarlegum brögðum að láta líta svo út að eina markmið hans væri að efla hollustu og viðhalda sátt og samlyndi og friði.

     Óánægjuandinn, sem hafði þannig verið vakinn upp, var farinn að vinna sitt illa verk. Þótt ekki bæri á neinu á yfirborðinu jókst óánægja meðal englanna svo að lítið bar á. Sumir þeirra litu með velþóknun á dylgjur Lúsífers um stjórn Guðs. Þótt þeir hefðu fram til þessa verið fyllilega sáttir við þá reglu, sem Guð hafði skapað, voru þeir nú orðnir óánægðir vegna þess að þeir skildu ekki  órannsakanlegar fyrirætlanir hans. Þeir voru óánægðir með það markmið hans að upphefja Krist. Þeir voru tilbúnir að styðja kröfu Lúsífers um jafnt vald við son Guðs. En englar, sem voru hollir og trúir, héldu fram visku og réttlæti hinna guðlegu fyrirmæla og leituðust við að sætta þessa óánægðu veru við vilja Guðs. Kristur væri sonur Guðs. Hann hefði verið með honum áður en englarnir urðu til. Hann hefði ávallt staðið við hægri hlið föðurins. Yfirvald hans, sem var öllum til blessunar

                                                                            39

sem komu undir áhrifasvið þess, hafði hingað til ekki verið dregið í efa. Sátt og samlyndi himnanna hafði aldrei verið rofið. Hvers vegna skyldi nú koma upp ágreiningur? Trygglyndir englar sáu fram á að slík sundurþykkja mundi aðeins hafa hræðilegar afleiðingar og sárbændu hina óánægðu að láta af fyrirætlun sinni og sanna að þeir væru trúir Guði með því að sýna stjórn hans hollustu.

     Af mikilli miskunn og samkvæmt sínu guðlega eðli sýndi Guð Lúsífer mikla biðlund. Andi óánægju og ágreinings hafði aldrei áður þekkst á himni. Þetta var eitthvað nýtt, furðulegt, dularfullt, óútskýranlegt. Í upphafi hafði Lúsífer ekki gert sér fulla grein fyrir raunverulegu eðli tilfinninga sinna. Um skeið  hafði hann ekki þorað að tjá hugsanir sínar og hugmyndir en samt varpaði hann þeim ekki frá sér. Hann gerði sér ekki grein fyrir hvert hann stefndi. En með viðleitni, sem aðeins óendanlegur kærleikur og viska gat leitt af sér, var reynt að sannfæra hann um villu síns vegar. Honum var sýnt fram á að óánægja hans væri ástæðulaus og til hvers áframhaldandi uppreisn mundi leiða. Lúsífer var sýnt fram á að hann hefði rangt fyrir sér. Hann sá að „Drottinn er réttlátur á öllum sínum vegum og miskunnsamur í öllum sínum verkum“ (Sl 145.17), að guðdómleg lagaboð eru réttlát og að hann ætti að viðurkenna þau fyrir öllum himninum. Ef hann hefði gert það hefði hann getað bjargað sjálfum sér og mörgum englum. Hann hafði enn ekki algjörlega afneitað hollustu við Guð. Þótt hann hefði þegar horfið úr stöðu verndarkerúbs var það samt svo að ef hann hefði verið fús til að snúa aftur til Guðs og viðurkenna visku skaparans og sætt sig við að taka þá stöðu, sem Guð hafði áætlað honum í sinni miklu áætlun, hefði hann fengið embætti sitt á ný. Tíminn var kominn til lokaákvörðunar. Hann yrði að gangast að fullu undir óskorað vald Guðs eða verða uppvís að opinberri uppreisn. Hann hafði nær því tekið þá ákvörðun að snúa aftur en stolt hans kom í veg fyrir það. Það reyndist of mikil fórn fyrir þann, sem hafði hlotið svo mikinn heiður, að viðurkenna að hann hefði haft rangt fyrir sér, að hugrenningar hans væru ekki á rökum reistar og að hann yrði að gangast undir það vald sem hann hafði verið að leitast við að sýna fram á að væri ranglátt.

     Skaparinn, fullur samúðar, aumkaði Lúsífer og fylgismenn hans og leitaðist við að draga þá aftur frá því hyldýpi eyðileggingar sem þeir voru að steypa sér í. En miskunn hans var mistúlkuð. Lúsífer benti á að langlyndi Guðs bæri vitni um yfirburði hans sjálfs, vísbending um það að konungur alheimsins mundi samþykkja skilmála hans. Hann sagði að ef englarnir stæðu staðfastir með sér gætu þeir enn öðlast allt

                                                                            40

það sem þeir óskuðu eftir. Hann varði staðfastur sína eigin stefnu og helgaði sig að fullu hinni miklu deilu við skapara sinn. Þannig varð það að Lúsífer, „ljósberinn“, þátttakandi í dýrð Guðs, gæslumaður hásætis hans, varð Satan sökum syndar, „andstæðingur“ Guðs og heilagra vera og tortímandi þeirra sem himinninn hafði falið honum til leiðsagnar og varðveislu.

     Hann hafnaði með fyrirlitningu rökum og innilegum bænum trúfastra engla og fordæmdi þá sem afvegaleidda þræla. Hann lýsti því yfir að í forréttindum Krists væri fólgið ranglæti bæði gagnvart sér og öllum herskara himnanna og tilkynnti að hann mundi ekki lengur líða brot á réttindum sínum og þeirra. Hann mundi aldrei aftur viðurkenna yfirvald Krists. Hann hefði ákveðið að krefjast þess heiðurs sem hann hefði átt að fá að gjöf og taka að sér að stjórna öllum þeim sem vildu fylgja honum, og hann hét þeim, sem gengju í lið með honum, nýrri og betri stjórn þar sem allir nytu  frelsis. Mikill fjöldi engla lýsti þeim vilja sinum að samþykkja hann sem leiðtoga sinn. Hann var upp með sér vegna þess hve viðleitni hans var vel tekið og vonaðist til að fá alla englana á sitt band og verða jafnoki sjálfs Guðs og að allir herskarar himnanna mundu hlýða honum.

     Enn hvöttu trúfastir englar hann og stuðningsmenn hans til að gefast Guði og lýstu óhjákvæmilegum afleiðingum þess ef þeir höfnuðu því: Sá sem hefði skapað þá gæti kollvarpað valdi þeirra og refsað þeim fyrir uppreisnina með afgerandi hætti. Engum engli gæti tekist að ganga í berhögg við lög Guðs, sem væru jafn heilög og hann sjálfur. Þeir brýndu fyrir öllum að þeir ættu að loka eyrum sínum fyrir falsrökum Lúsífers og hvöttu hann og fylgjendur hans til að leita til Guðs án tafar og viðurkenna þá villu sína að draga visku hans og vald í efa.

     Margir voru hlynntir því að fara að þessum ráðum, að iðrast óánægju sinnar og leita á ný eftir velvild föður og sonar. En Lúsífer hafði aðra blekkingu á reiðum höndum. Hinn mikli uppreisnarseggur lýsti því nú yfir að þeir englar, sem voru honum handgengnir, hefðu gengið of langt til þess að snúa aftur, að hann þekkti hin guðdómlegu lög og vissi að Guð mundi ekki fyrirgefa þeim. Hann sagði að allir þeir, sem gengjust undir lög himnanna, yrðu rúnir heiðri sínum og lækkaðir í tign. Hvað

                                                                            41

honum sjálfum viðvék var hann staðráðinn í að viðurkenna aldrei valdsvið Krists. Eina leiðin sem þeim væri fær, sagði hann, væri að halda fast á frelsi sínu og taka með valdi þau réttindi sem hefðu ekki verið fúslega veitt þeim.

     Hvað viðkom Satan sjálfum var það rétt að hann hafði nú gengið of langt til þess að snúa aftur. En hið sama gilti ekki um þá sem höfðu látið blindast af blekkingum hans. Ráðleggingar og sárbeiðni trúfastra engla opnuðu þeim dyr vonar og hefðu þeir sinnt aðvöruninni hefðu þeir getað sloppið úr snöru Satans. En stolt þeirra, ást á leiðtoganum og löngunin í ótakmarkað frelsi var látin ráða og sárbeiðnum guðdómlegs kærleika og miskunnar var endanlega hafnað.

     Guð leyfði Satan að halda áfram iðju sinni þangað til óánægjuandinn hafði þróast í virka uppreisn. Nauðsynlegt var að áætlanir hans yrðu fullmótaðar svo að hið sanna  eðli þeirra og tilhneiging yrði öllum ljós. Lúsífer hafði notið mikillar upphefðar sem smurður verndarkerúb. Hann naut mikillar ástar himneskra vera og þær voru undir sterkum áhrifum frá honum. Stjórn Guðs náði ekki aðeins til íbúa himinsins, heldur einnig íbúa allra heimanna sem hann hafði skapað. Lúsífer hafði komist að þeirri niðurstöðu að ef sér tækist að fá engla himinsins með sér í uppreisn gæti sér  tekist að fá alla aðra heima á sitt band. Hann hafði af lævísi kynnt málstað sinn og tekist að tryggja sér fylgjendur með útúrsnúningum og svikum. Afl hans til blekkingar var mjög mikið. Með því að íklæðast hjúpi ósanninda hafði hann náð nokkurri forystu. Allar gerðir hans voru svo vel duldar að erfitt var að opinbera fyrir englunum hið sanna eðli verka hans. Ekki væri unnt að sýna fram á hve ill áform hans væru fyrr en þau hefðu náð að þróast. Óánægja hans teldist ekki vera uppreisn. Jafnvel trúfastir englar gátu ekki gert sér fulla grein fyrir því hvert eðli hans var eða til hvers verk hans mundu leiða.

     Í byrjun hafði Lúsífer beitt freistingum sínum þannig að hann var enn óskuldbundinn. Þá engla, sem honum tókst ekki fyllilega að telja á sitt band, sakaði hann um tómlæti um hagsmuni himneskra vera. Hann ákærði trúfasta engla fyrir að vinna einmitt þau verk sem hann var sjálfur að vinna. Ásetningur hans var að rugla þá í ríminu með lúmskum rökum um markmið Guðs. Allt einfalt hjúpaði hann dulúð og með lævíslegum rangfærslum dró hann í efa einföldustu yfirlýsingar Guðs. Það veitti yfirlýsingum hans aukinn þunga að hann skipaði háa stöðu og var nátengdur hinni

guðdómlegu yfirstjórn.

42

     Guð gat aðeins brugðið á þau ráð sem voru í samræmi við sannleika og réttlæti. Satan gat beitt því sem Guð gat ekki beitt – smjaðri og blekkingum. Hann hafði leitast við að falsa orð Guðs og rangtúlka áætlun hans um stjórn, og sagði að Guð væri ekki réttlátur úr því að hann þröngvaði lögum sínum upp á englana. Með því að krefjast undirgefni og hlýðni allra skapaðra vera væri hann aðeins að leita eftir því að upphefja sjálfan sig. Þess vegna var nauðsynlegt að sýna íbúum himinsins og allra heimanna að stjórn Guðs væri réttlát og lög hans fullkomin. Satan hafði látið líta svo út að hann sjálfur leitaðist við að stuðla að velferð alheimsins. Öllum yrði að verða ljóst hið sanna eðli valdaræningjans. Hann yrði að fá tíma til að sýna sjálfan sig í illum verkum sínum.

     Satan kenndi stjórn Guðs um þann ágreining, sem hann sjálfur hafði valdið á himnum, að allt illt stafaði af hinni guðlegu stjórn. Hann hélt því fram að  eigið markmið sitt væri að bæta lögmál Guðs. Þess vegna leyfði Guð honum að sýna fram á eðli yfirlýsinga sinna, hvernig hann hygðist breyta hinum guðdómlegu lögum. Hans eigin verk yrðu að fordæma hann. Satan hafði haldið því fram frá upphafi að hann væri ekki að gera uppreisn. Allur alheimurinn yrði að sjá þegar grímunni yrði svipt af svikaranum.

     Jafnvel þegar Satan var varpað frá himnum eyddi Hin óendanlega viska honum ekki. Þar sem einungis kærleiksþjónusta er þóknanleg Guði verður tryggð skapaðra vera hans að hvíla á sannfæringu um réttlæti hans og góðvild. Íbúar himinsins og heimanna, sem voru ekki við því búnir að skilja eðli og afleiðingar syndar, hefðu ekki gert sér grein fyrir réttlæti þess að tortíma Satan. Hefði honum verið eytt fyrirvaralaust hefðu sumir þjónað Guði fremur af ótta en kærleik. Áhrifum svikarans hefði ekki verið að fullu eytt og anda uppreisnar hefði ekki verið algjörlega útrýmt. Öllum alheimi til góðs um ótaldar aldir varð hann að fá að þróa meginreglur sínar, svo að allar skapaðar verur gætu séð ásakanir hans á hendur guðlegri stjórn í réttu ljósi, og að réttlæti og miskunn Guðs og óbreytanleiki laga hans yrði hafin yfir allan vafa um alla eilífð.

     Uppreisn Satans skyldi verða lexía handa alheimi um allar aldir – stöðugur vitnisburður um eðli syndar og hræðilegar afleiðingar hennar. Þróun yfirráða Satans,

                                                                            43

áhrif þeirra á bæði á menn og engla, mundu leiða í ljós afleiðingar þess að óhlýðnast guðlegu valdi. Það væri til vitnis um það að tilvist stjórnar Guðs er forsenda velmegunar allra þeirra vera sem hann hefur skapað. Þannig skyldi frásögnin af þessari hræðilegu uppreisnartilraun verða til ævarandi verndar öllum heilögum verum, svo að komið yrði í veg fyrir að þær létu blekkjast um eðli syndar, til að forða þeim frá því að drýgja syndir og verða að þola hegningu fyrir það.

     Sá sem ríkir á himnum er sá sem sér endalokin frá upphafi – sá sem hefur leyndir fortíðar og framtíðar fyrir framan sig, og sá sem sér afrek eigin tilgangs, kærleiks og blessunar handan hörmunga myrkurs og eyðileggingar sem syndin hefur valdi. Þótt „[ský] og sorti séu umhverfis hann, [er] réttlæti og réttvísi grundvöllur hásætis hans.“ Sl 97.2. Þetta munu íbúar alheimsins, bæði hinir trúföstu og hinir svikulu, skilja að lokum. „Fullkomin eru verk hans, því að allir vegir hans eru réttlæti. Trúfastur Guð og tállaus, réttlátur og réttvís er hann.“ 5M 32.4.

Þróunarkenningin vs hunangsflugan