Hvenær var Daníelsbók skrifuð?

Vegna þess hve áhrifa miklir spádómar Daníelsbókar eru þá hafa alls konar fólk reynt að afskrifa bókina með því að halda því fram að bókin sé fölsun, skrifuð í kringum 200 f.kr.

Í þessari grein vil ég lista upp þær ástæður sem við höfum til að ætla að bókin var raunverulega skrifuð 500 f.kr. eins og hún sjálf heldur fram.

1. Vitnisburður bókarinnar sjálfrar:
   
   Daníel 7:1, 15
   Á fyrsta ríkisári Belsasars konungs í Babýlon dreymdi Daníel draum, og sýnir bar fyrir hann í rekkju hans. Síðan skrásetti hann drauminn og sagði frá aðalatriðunum.
   ...
   ¹⁵ Út af þessu varð ég, Daníel, sturlaður, og sýnirnar, sem fyrir mig bar, skelfdu mig.
   
   Daníel 8:1
   Á þriðja ríkisári Belsasars konungs birtist mér, Daníel, sýn, eftir þá, sem áður hafði birst mér.
   

   Daníel 9:1-2
   Á fyrsta ríkisári Daríusar Ahasverussonar, sem var medískur að ætt og orðinn konungur yfir ríki Kaldea,² á fyrsta ári ríkisstjórnar hans, hugði ég, Daníel, í ritningunum að áratölu þeirri, er Jerúsalem átti að liggja í rústum, samkvæmt orði Drottins, því er til Jeremía spámanns hafði komið, sem sé sjötíu ár.
   
   Daníel 10:1
   Á þriðja ári Kýrusar Persakonungs fékk Daníel, sem kallaður var Beltsasar, opinberun, og opinberunin er sönn og boðar miklar þrengingar. Og hann gaf gætur að opinberuninni og hugði að sýninni.

2. Vitnisburður Jesú ( Mat 24:15 )

3. Vitnisburður Josephus, sagnfræðingur gyðinga sem bjó í Róm (Antiquities X.X.1)

4. Þekking höfundarins á sögu Babelónar
   Aðeins maður sem lifði í kringum 500 f.kr. hefði getað vitað sum af þeim sögulegu staðreyndum sem er að finna í Daníelsbók. Þekkingin á þessum staðreyndum týndist eftir 500 f.kr. og hefur aðeins enduruppgvötast í gegnum uppgvötanir í fornleifafræði. Til dæmis í Daníel 8:2 þá er fjallað um "Shushan" sem stað sem er í héraðinu Elam en frá grískum og rómverskum sagnfræðingum vitum við að "Shushan" tilheyrði héraði sem kallast "Shushina" á tímum Persa. Nafnið Elam var aðeins notað fyrir svæði vestan við Eulaeus ánna. Annað dæmi um slíka þekkingu er að Nabonidus og Belshazzar réðu saman Babýlón en sú þekking gleymdist öldum eftir fall Babýlónar en uppgvötaðist eftir ýtarlegar rannsóknir á Babýlóniskum steintöflum sem fjalla um Belshazzar.  Einn fræðimaður sagði þetta um áreiðanleika Daníelsbókar:
   
   Raymond Philip Dougherty, Nabonidus and Belshazzar, A Study of the Closing Events of the Neo—Babylonian Empire.
   The foregoing summary of information concerning Belshazzar, when judged in the light of data obtained from the texts discussed in this monograph, indicates that of all non—Babylonian records dealing with the situation at the close of the Neo—Babylonian empire the fifth chapter of Daniel ranks next to cuneiform literature in accuracy so far as outstanding events are concerned. The Scriptural account may be interpreted as excelling, because it employs the name Belshazzar, because it attributes royal power to Belshazzar, and because it recognizes that a dual rulership existed in the kingdom. Babylonian cuneiform documents of the sixth century B.C. furnish dear—cut evidence of the correctness of these three basic historical nuclei contained in the Biblical narrative dealing with the fall of Babylon. Cuneiform texts written under Persian influence in the sixth century B.C. have not preserved the name Belshazzar, but his role as a crown prince entrusted with royal power during Nabonidus’ stay in Arabia is depicted convincingly. Two famous Greek historians of the fifth and fourth centuries B.C. (Herodotus and Xenophon] do not mention Belshazzar by name and hint only vaguely at the actual political situation which existed in the time of Nabonidus. Annals in the Greek language ranging from about the beginning of the third century B.C. to the first century B.C. are absolutely silent concerning Belshazzar and the prominence which he had during the last reign of the Neo—Babylonian empire. The total information found in all available chronologically—fixed documents later than the cuneiform texts of the sixth century B.C. and prior to the writings of Josephus of the first century A.D. could not have provided the necessary material for the historical framework of the fifth chapter of Daniel.”

5. Notkun Daníelsbókar af Qumran samfélaginu
   Dauðahafshandritin sem fundust 1947 hafa sýnt fram á vinsældir Daníelsbókar og er vitnisburður fyrir því að Daníelsbók var vitnað í hana sem heilaga ritningu, sem hluti af þeirra "Biblíu". Sem þýðir að í kringum 200 f.kr. var litið á Daníelsbók sem hluti af heilögum ritum gyðinga. Fólkið í Qumran sem er þekkt sem Essenes var samfélag gyðinga sem sjá sjálfa sig sem einu tryggga trúarhóp þjóðarinnar. Út frá þeirri staðreynd sagði einn sagnfræðingur þetta:
   
   R. K. Harrison, Introduction to the Old Testament (Grand Rapids: W. B. Eerdmans, 1969), pp 1126,1127
   "The argument for the Maccabean dating of Daniel can hardly be said to be convincing. Such a period of composition is in any event absolutely precluded by the evidence from Qumran, partly because there are no indications whatever that the sectaries compiled any of the Biblical manuscripts recovered from the site, and partly because there would, in the latter event, have been insufficient time for Maccabean compositions to be circulated, venerated, and accepted as canonical Scripture by a Maccabean sect."
   
   Sem sagt, mjög hæpið að þessi trúarhópur hefði fallið fyrir þessari fölsun sem á að hafa verið gerð 200 f.kr. eins og sumir vilja halda fram.

Fyrir þá sem vilja virkilega kafa ofan í þetta þá mæli ég með þessari grein hérna: The book of Daniel and matters of language: Evidences relating to names, words, and the aramaic language

Hérna er síðan enn önnur grein fyrir virkilega fróðleiksfúsa, sjá: The Book of Daniel and the Old Testament Canon

Síðan vil ég auðvitað minna á þær greinar sem ég hef gert um spádóma Daníelsbókar:

Spádómur Biblíunnar um Rómarveldi

Spádómurinn um Föstudaginn Langa

Hvert er dýrið?