Af hverju er svona mikill munur milli kristni og Biblíunnar?

<span class=""></<span class="">body</span>></span>

Fyrir sérhvern nemanda Biblíunnar þá eftir að hafa rannsakað hana þá hlýtur þessi spurning að vakna, "af hverju er svona mikill munur á kristni og Biblíunnar".  Þá á ég við það sem kristnir trúa og það sem Biblían kennir er að mjög mörgu leiti ólíkt. Hérna eru nokkur dæmi:

Himnaríki

Flestir kristnir líta þannig á að eftir að við deyjum þá förum við á annan stað sem er himnaríki og alls konar hugmyndir um hvernig himnaríki er. Sitjandi á skýi og spila á hörpu er nú líklegast ekki það sem flestir kristnir aðhyllast en hugmyndir um himnaríki eru fjölbreyttar.  En er þetta ekki það sem Biblían kennir?  Nei, Biblían talar um að þessi jörð verður endursköpuð svo hið fallega og góða í okkar heimi verður gert enn betur og hið vonda og ljóta á þessari jörð mun ekki vera þar.  Biblían að vísu talar um þúsund ár á himnum en hvernig það verður er ekki mikið fjallað um, fyrir utan lýsinguna á hinni nýju Jerúsalem.

Helvíti

Flestir kristnir líta á helvíti sem stað þar sem þeir sem dóu í syndum sínum fara til.  Þetta á að virka þannig að um leið og fólk deyr þá fer það þangað til að kveljast fyrir syndir sínar. Flestir trúa á eld og þannig pyntingar en oft þegar ýtt er á aðra þá breytist helvíti í einhvers konar tilveru án Guðs og að vera án Guðs er sársaukafullt. Bara hugmyndin að vera án Guðs er auðvitað órökrétt, hvernig er hægt að vera án Guðs sem er alls staðar og viðheldur öllu sem til er?  En hvað segir Biblían?  Biblían talar um eyðileggingu þessa heims í eldi þar sem allri illsku verður eytt. Sem sagt, helvíti er eldshafið sem verður á yfirborði þessarar jarðar áður en jörðin verur endursköpuð og þessi vers hérna rætast:

Opinberunarbókin 21
Og ég sá nýjan himin og nýja jörð, því að hinn fyrri himinn og hin fyrri jörð voru horfin og hafið er ekki framar til. ² Og ég sá borgina helgu, nýja Jerúsalem, stíga niður af himni frá Guði, búna sem brúði, er skartar fyrir manni sínum.³ Og ég heyrði raust mikla frá hásætinu, er sagði: "Sjá, tjaldbúð Guðs er meðal mannanna og hann mun búa hjá þeim, og þeir munu vera fólk hans og Guð sjálfur mun vera hjá þeim, Guð þeirra.⁴ Og hann mun þerra hvert tár af augum þeirra. Og dauðinn mun ekki framar til vera, hvorki harmur né vein né kvöl er framar til. Hið fyrra er farið.

Boðorðin tíu

Í huga flestra þegar þetta er nefnt þá verður fólk hissa og spyr "er óeining meðal kristinna um boðorðin tíu"?  Ekki stela, ekki ljúga, aðeins tilbiðja Guð, ekki myrða og ekki drýgja hór, eru kristnir ekki sammála um þessi grundvallar atriði sem Guð sjálfur skrifaði?  Já, og það er jafnvel svo slæmt að ef maður rökræðir boðorðin tíu þá eru jafnvel sumir eins og Gunnar í krossinum sem eru ekki til í að segja að það er rangt að stela, allt til að forðast eitt af boðorðunum. Boðorðið sem veldur þessari óeiningu er fjórða boðorðið sem segir að sjöundi dagur vikunnar er heilagur í augum Guðs og Hann biður okkur um að vanhelga hann ekki.  

Eilífa sálin

Að við höfum eilífa sál er eitthvað sem kristnir kenna en Biblían kennir ekki. Hvergi í allri Biblíunni er sagt að við mennirnir höfum eilífa sál. Það er í rauninni aðeins einn aðili í Biblíunni sem segir að við mennirnir eru eilífar verur en það er djöfullinn sem sagði það.  Að heyra síðan kristna og jafnvel presta í predikunarstól endurtaka lygi djöfulsins er frekar súrelalíst.

Frelsun fyrir verk eða trú 

Hvort að það þurfi verk til að frelsast eða ekki er eitthvað sem kristnir hafa rökrætt í margar aldir. Sumir utan frá gætu haldið að Biblían hljóti að vera óskýr fyrst þessi ágreiningur er til staðar en Biblían er alveg skýr. Boðskapur Biblíunnar er alltaf sá sami þegar kemur að hegðun og það er að Guð vill að við séum heilög og hlýðin lögmáli Hans. En alveg eins og morðingi verður ekki saklaus með því að lifa heila viku án þess að drýgja glæp þá verður enginn saklaus af því að halda lögmálið. Ef lögmálið hefur verið brotið í fortíðinni þá er viðkomandi orðinn sekur og sama hve vel þú hegðar þér þaðan í frá breytir sektinni ekki.

Þarna kemur krossinn inn í myndina, lögmálið segir okkur hvað við erum sek um og fræðir okkur um þörfina á frelsara. Þeim sem mun taka á sig gjald syndarinnar svo að við þurfum ekki að borga það. En þegar Jesú dó á krossinum þá var Hann ekki að gefa kristnum leyfi til að brjóta lögmálið. Allir kristnir ættu að vera sammála um það að boðskapur krossins ætti ekki að ýta undir að kristnir ljúgi, steli og myrði því það er í lagi af því að Jesú dó á krossinum fyrir þessar syndir. 

Ástæðan fyrir þessum ágreiningi er einfaldlega óhlýðni. Að vera ekki tilbúinn að beygja sig undir vald Guðs. Vilja fá að ráða sjálfur og ekki láta neinn segja sér fyrir verkum, ekki einu sinni Guð almáttugann.

Af hverju er þessi munur?

Ein af ástæðunum er eins og áður kom fram, óhlýðni fólks; löngunin að ráða sér sjálfur og ekki láta neinn segja sér fyrir verkum. Önnur ástæða er blanda við heiðni. Trúarlegar hugmyndir sem komu úr heiðni og í staðinn fyrir að láta Biblíuna útskýra hver trúin ætti að vera þá eru þessar heiðnu hugmyndir látnar ráða. Rót þessa vanda er að finna í þegar rómvarveldi varð kristið en þá voru menn sem voru ekkert kristnir að setja saman nýja trú og blönduðu saman þeirra eigin heiðnu hugmyndum við kristni og við erum enn að súpa seiðið af því.  Eftir því sem árin liðu og það mynduðust alls konar litlir hópar sem höfðu mismunandi mikið af þessum heiðnu hugmyndum.