Huggun í guðleysi

Fyrir venjulegt fólk þá eru það eðlileg viðbrögð að ákalla Guð eða þann sem öllu ræður þegar lífið liggur við. Mér þykir alltaf vænt um þannig sögur því maður vonar að sem flestir geri það og að Guð muni heyra þá bæn. Eða ef að illa fer að þá muni þetta ákall sætta Guð og mann og viðkomandi öðlist eilíft líf; sama hvaða kirkju  hann eða hún tilheyrði eða kirkju yfirhöfuð.

Það sem angrar mig er þegar fólk er stolt yfir sínum efasemdum og vantrú. Lætur sem svo að það sé svo gáfað af því að það efast um Guð.  Hræsnin er síðan frekar leiðinleg þegar viðkomandi síðan missir einhvern, þá er eins og Guð er til og muni taka á móti viðkomandi.  Það er nefnilega engin huggun í guðleysi.

Merkilegt hvað guðleysingjar eru duglegir að boða sína trú, ég á mjög erfitt með að sjá hvað það er sem þeir hafa fram að færa. Náttúrulega, trú á ekki að vera hvað hentar manni eða lætur manni líða vel heldur hvað sé satt. En í þeirri deild eru þeir líka í vandræðum því að það er ekki eins og þeir hafa mikið af rökum fyrir tilvistarleysi Guðs; eru bara ekki sáttir við þau rök sem eru fyrir tilvist Guðs.

Ég vildi sjá fólk horfast í augu við lífsháska og ef að í þannig aðstæðum það ákallar Guð að þá lifa samkvæmt því. Þótt að Guð vill auðvitað að við köllum á Hann á ögurstundu þá vill Hann líka okkar vinskap þegar allt gengur vel. Það er frekar móðgandi, vinur sem hefur aðeins samband þegar hann vill eitthvað.  Kirkjan getur verið góður staður, getur verið staður þar sem maður hittir vini og öðlast andlega fjölskyldu; staður þar sem maður getur talað um stóru spurningar lífsins og lífið sjálft, ásamt því að heyra eitthvað áhugavert.  

Reyndi að halda aftur tárunum